De introverte moeder van drie

Een tijd geleden schreef ik een persoonlijke blog over introvert ouderschap. Deze blog werd ontzettend goed gelezen en nog steeds! Laatst kreeg ik de vraag hoe het me nu bevalt, als introverte moeder van drie. En ook of ik iets wilde delen over de drukke babyperiode en mijn introverte persoonlijkheid. Nou bij deze dan. 

Toen ik nog enkel de wens had om voor een derde kindje te gaan, hadden mijn man en ik het samen geregeld over de ‘draagvlak’ vraag. Kunnen wij wel drie kinderen aan? Past het in ons leven, een derde erbij? Zie ik dat wel zitten? Kon ik het aan? Als je spreekt over theorie dan lijkt het zo eenvoudig maar het is altijd de praktijk die het zwaarste weegt. En mijn inziens is dat een belangrijk vraagstuk om over na te denken: kan je zoveel / X aantal kinderen aan?

Vijf jaar in de tropen

De afgelopen vijf jaar ben ik vooral zwanger geweest. Met steeds twee jaar tussen alle kinderen. Ik was of zwanger, of gaf borstvoeding of was eventjes niet zwanger. Of het pittig was (en is)? Jazeker. Ik had bij Lewis een makkelijke rooskleurige zwangerschap maar wel een pittige bevalling waar ik me daarna emotioneel kapot van voelde. Toch vond ik een eerste kind krijgen fantastisch. Ja, er waren genoeg onzekerheden en ook ‘mama’s eerste stapjes’ hoorden er helemaal bij! Maar eenmaal na het eerste jaar begon ik het moederschap steeds meer te omarmen, en waren er minder dalletjes.

Twee jaar na Lewis kwam onze tweede zoon: Fender. Je moet niet vergelijken zeggen ze maar dat doe je toch. Fender was een baby die meer huilde. De zwangerschap was stressvol, de bevalling ronduit fantastisch maar daarna kwam ik in een flinke zware dip terecht. Onverwerkte traumatische jeugd herinneringen triggerden een postnatale depressie. Goddank kon ik wel genieten van Fender maar ik zat vooral met mezelf in de knoei en zijn babytijd is best wel een blur voor me, tot mijn grote verdriet. De borstvoeding stopte (wel eens van dysforisch toeschietreflex gehoord) ondanks dat het me bij Lewis wel 8 maanden was gelukt. Fender deed het niet zo goed op de koemelk kunstvoeding, sliep erg slecht (en nog steeds) en ik staarde hem groot omdat ik dan hoopte dat ik mezelf meer kon ontzien. Ik vond het een heftige periode waar ik ook hulp voor heb gezocht.

Aan het einde van 2018 zat ik in therapie. Lewis ging naar school (2019) en er kwam iets meer rust. Ik wilde wel even op pauze. Maar ik had ook wens voor een derde kindje. En mijn man’s wens veranderde van niet naar wel dus we besloten ervoor te gaan.

Behoefte aan rust (en toen kwam de lockdown)

Ik heb vrij laat ontdekt dat ik introvert ben en daarmee dus een introverte moeder inmiddels. Daar schreef ik al eerder over in eerder genoemde blog. Ik vind twee zoons hebben soms best heftig en intens omdat ik behoefte heb aan rust en stilte en dat lukt simpelweg vaak niet. Toen ik zwanger was van Jente werd mijn tijd al snel meer gevuld met speelafspraken en schoolactiviteiten. En daarnaast het ritme van Fender. Dat laatste vind ik helemaal niet erg. Daar gedij ik goed op, ritme van de kinderen. Ik ben daarom ook een groot voorstander van de 3 R-en: reinheid, rust en regelmaat.

Ik wilde heel graag op pauze na mijn intensieve therapie. Lewis zat nog maar net op school. Geregeld bleef hij in de middag thuis, school was heel intens en hij was zo ontzettend vermoeid na een ochtendje school. Prettig genoeg vond de juf dat heel normaal en geen probleem. Dat kwam mij erg goed uit als introverte moeder. Toen kwam in maart 2020 de lockdown, geen leuke reden maar heerlijk om op adem te komen. De agenda was leeg, geen kerk meer op zondagochtend (wij rijden daar een stukje op en moesten er geregeld vroeg zijn), geen verjaardagen meer, zoveel afspraken die niet meer doorgingen. Als introvert hing ik de vlag uit. Even op pauze, heerlijk! Dat is me als zwangere moeder van 2 bengels toen heel goed bevallen. Natuurlijk was ik ook blij voor de kleuter dat na drie maanden de school weer begon, hij was er aan toe. Maar we hebben ook super genoten met elkaar.

En toen kwam de baby

Maar goed, ik heb de vraag nog niet beantwoord. Wat ik vind als moeder van 3: Lewis is 5, Fender bijna 3 en Jente nu bijna 5 maanden…. Ik vond het in het begin super overweldigend. De peuter heeft mij nog zo nodig en ik voelde me in het begin zo aan de baby vast zitten. Ik had haar vaak in de draagdoek maar dan wilde de peuter gedragen worden en ja dat kon dan niet… Daarom ben ik er bij Jente zo bovenop gaan zitten dat ze na een maand of twee in eigen bedje leerde slapen. Ik had allang gezien dat ze dat ‘kon’ en prettig vond. Ja, vloeken voor natuurlijk ouderschap is dat maar juist als introverte moeder heb je dat zo nodig: niet de hele tijd aan je lijf. En heus, er zullen moeders zijn die nu roepen ‘oh maar dan offer ik me wel op hoor’, good for you. Hier werkte het zo prima. Jente heeft nog nooit echt hard gehuild, ik heb haar nooit laten huilen ook. Bij de eerste kick stond ik al naast haar bedje. En s’nachts naast me in de co-sleeper. Maar dat ze zo goed op bed zelfstandig in slaap zou vallen had ik niet verwacht. Het is een heel tevreden slaper en door die tevreden slaapjes kon ik weer meer 1 op 1 tijd aan de peuter besteden. Jente slaapt inmiddels ook door, ook heel erg fijn!

Let wel: dat kostte tijd. Maar de aanhouder wint en oefenen baart kunst. In het begin sliep ze hazenslaapjes in de kinderwagen, lange slaapjes in de draagdoek. Dan huilde ze veel meer, wat een zoeken was dat. We moesten afgestemd op elkaar raken. Daar speelde mee dat ze niet genoeg aankwam, stille ondervoeding bleek later. Daardoor sliep ze ook niet diep genoeg maar was ze ook te moe om te huilen om de honger.  Eenmaal dat probleem aangepakt te hebben ging het beter. Van lieverlee slaapjes in bed. Lukte het niet, dan weer in de doek. Maar soms stond ik ook boven haar te verschonen en vochten de jongens beneden elkaar de tent uit. Heel frustrerend. Ik heb mezelf vaak moeten voorhouden dat als Jente vier maanden zou zijn, het allemaal anders zou wezen. Wat dan? Nou, een ritme. Meer vastigheid. Meer tijd om met een warme kop koffie op de bank voor me uit te staren. De accu weer op te laden, ouwe introvert dat ik ben. En het klopt, nu is ze vier maanden en we hebben een fijn ritme. Ik zie een heel tevreden baby en nog belangrijker, ik begin mezelf weer terug te vinden. Want het is niet niks: 9 maanden zwanger, een bevalling klaren, borstvoeding en ook nog ontzwangeren. Sta daar maar eens bij stil als je de tijd vindt. En klap dan in je handen voor jezelf.

Er is niks mis met je

In mijn vorige blog benadrukte ik dit ook al: er is niks mis met je als je introvert bent en moeder of vader. Die twee kunnen goed samen gaan als je maar voldoende op je eigen let. Voor mij is dat momenteel als moeder van drie:

• weinig afwijken van Jente’s ritme omdat dit vastigheid biedt aan iedere dag en rust brengt op gezette (slaap)tijden
• de oudste schermtijd laten verdienen door ‘boekjes lezen’ (direct wat stilte tijd te pakken)
• de jongste een typische activiteit mee te geven die lang duurt (denk aan het nu populaire ‘sensor playing’ maar Lego is ook altijd een goed idee of spaghetti in de gaatjes van een vergiet stoppen, zo een half uur zoet!)
• de natuur/buiten-zijn opzoeken al vind ik dat soms een hele onderneming met drie kinderen maar alleen is daarom ook een goed idee, om als je partner thuis is zelf er lekker op uit te gaan
• accepteer dat je aan het schoolhek geen sociaal dier bent en  koester de vriendschappen die je wel hebt (dichtbij of ver weg)
• kies bewust voor jezelf, zeker als introvert hebben we ‘alleen tijd’ nodig. Het afgelopen jaar pakte ik een oude hobby weer op: tekenen. Wat kan ik mezelf daar heerlijk in verliezen. Een me-time momentje!
• vroeger opstaan kan helpen de dag een stuk rustiger te beginnen. Ik heb direct dan mijn stille tijd momentje maar voor een ander kan dit meditatie zijn of ademhalingsoefeningen.

Conclusie: ja, ik kan drie kinderen aan als moeder! Ik geniet enorm van onze derde kers op de taart erbij. Ik weet steeds beter wat ikzelf ook nog nodig heb en doordat ik daar mijn beslissingen ook in meeneem, is er meer rust in ons gezin. De lockdown heeft me geleerd dat de rat race van verjaardagen aflopen en dergelijke niet meer hoeft en wat ons betreft ook niet hoeft terug te komen. Het is juist gezond voor jezelf om vaker nee te zeggen tegen een ander/afspraken en daarmee JA tegen jezelf en de rust in je gezin te bewaren. Dan ben je sneller opgeladen om de dag aan te kunnen, ook als die minder soepel verloopt.

Ben jij introvert en hoe ervaar jij het ouderschap?

Lees tip: eerlijke moeder deelt over introvert-zijn

In dit blog staan affiliate linkjes. Wanneer je iets besteld via deze linkjes ontvang ik daar een klein procent commissie over. Je betaalt niets extra maar helpt mij deze site te onderhouden.