Lifestyle

Duurzame Dinsdag: interview met een tiny house bewoonster

Vorige week heb je al het inspirerende interview kunnen lezen met Amber, die haar zero waste lifestyle met ons deelt via instagram. Dit keer weer een interview, namelijk met Ingelien. Die samen met man en kind in hun zelfgebouwde tiny house woont. ZO cool!

Foto credits gaan naar Ingelien.

  1. Vertel eens wat over jullie zelf: wie zijn jullie?

Wij zijn een gezin van 3. Martijn, Ingelien en Sam (2). Martijn is ondernemer en is programmeur en ik ben thuis bij Sam. Ik vind het heerlijk (en ook pittig) om deze tijd zo intens te beleven en Sam zo te zien opgroeien. De tijd vliegt voorbij en ik ben heel blij dat dit zo kan.

  1. Hoe kwamen jullie erbij om in een tiny house te gaan wonen?

Toen we bijna 5 jaar geleden trouwden, begonnen we in een klein houten huisje. Martijn woonde daar al en omdat hij ondernemer is en ik geen vaste contract had was een hypotheek voor ons lastig. Daarnaast zijn we ook niet zo gecharmeerd van het hypotheek-principe maar dat is weer een ander verhaal. We vonden het prima om te starten in dat veredelde tuinhuis en hebben daar heerlijk kunnen genieten van het buitenleven en de vrijheid. Na een paar jaar begon het wel te kriebelen om een eigen plek te hebben. Een huis wat praktischer was ingedeeld, meer opbergruimte had en vooral een warme plek voor een gezinnetje.

Ik weet niet meer hoe het precies ging maar op een dag kwam ik een filmpje tegen over een tiny house op youtube via het kanaal ‘Live big in a tiny house’ Dit wekte mijn interesse! Ik liet het aan Martijn zien en van het één kwam het ander. We keken meer filmpjes van tiny houses en zoals dat gaat kwamen we online steeds meer verhalen tegen over tiny houses. Ik kwam verhalen tegen van gezinnen die klein wonen en dacht simpelweg oké dat kan dus gewoon met kind. Martijn is programmeur – dus handig met de computer zeg maar – en zo begonnen we aan het tekenen van ons ideale tiny house. Langzaam maar zeker werd het plan concreter en concreter na heel veel aanpassingen en schuiven hadden we een tekening zoals wij het huisje voor ons zagen. Rond die tijd was ik ook uitgerekend en werd ons zoontje Sam geboren, mijn aandacht werd in die tijd vooral opgeslokt door de pasgeboren baby en het aanpassen daaraan. Pas toen we een half jaar later (dec 2016) echt begonnen met het lassen van de trailer was voor ons duidelijk, we gaan het echt doen, en er is geen weg meer terug ;).

Het hele proces heeft 2 jaar langer geduurd dan dat ik in mijn hoofd had. Nu was ik wel zo realistisch dat ik wist dat het tegen zou gaan vallen en uit zou gaan lopen maar 2 jaar had ik niet gedacht. De afgelopen 2,5 jaar hebben we getekend, gebouwd, geruzied, oneindig veel keuzes gemaakt en heel veel afspraken en belletjes met de gemeente en andere instanties gehad. Om tot slot nu echt te kunnen wonen in ons huisje.

 

  1. Hebben jullie dit huis zelf gebouwd?

Ja! Op enkele kleine dingen na is het huisje helemaal zelf gemaakt. Ook de trailer heeft Martijn zelf gelast, de eerste periode heeft een vriend van Martijn ook nog veel uren geholpen en ook hebben we her en der wel hulp van familie en vrienden gehad. Maar het overgrote deel is helemaal zelf gedaan. Ik ben eigenlijk wel ongelofelijk trots op Martijn dat hij dit heeft geflikt. Hoewel ik hoopte in het proces wat handiger te worden met boor en hamer en ik ook echt wel het een en ander gedaan heb is vooral het ‘vast-houden’, alles verven en kleuren kiezen/ inrichten mijn taak geweest. Ik denk toch dat Martijn 80% alleen heeft gedaan en dat zonder ervaring! Sorry voor het opscheppen, haha.

  1. Wat is het allerleukste aan zo klein wonen?

Het leukste hieraan voor ons is, dat we het huisje helemaal naar onze eigen wens hebben kunnen maken quia smaak maar ook praktisch gezien. Omdat we al klein woonden wisten we al hoe dat was en wat we wel en niet belangrijk vonden. Ik vindt het heerlijk dat je alles bij de hand hebt, even wat pakken.. het is altijd maar drie stappen lopen. Ik tap en glaasje water uit de kraan vanaf mn stoel aan de eettafel zeg maar. En vraagt Sam weer eens om een slokje water ‘s avonds laat, ik hoef er niet over te discussiëren, 2 stappen en ik heb het.

Ik vind het fijn om als gezin dicht bij elkaar te zijn, al heeft ons huisje genoeg ruimte om ook even je eigen plekje te zoeken.

Het klein wonen stimuleert om aandacht te besteden aan dingen die je belangrijk vindt, zoals tijd doorbrengen met elkaar.

Je moet wel nadenken over welke spullen je belangrijk vind want er is beperkt ruimte dit stimuleert om te minimaliseren in spullen. Weg te doen wat je niet gebruikt en goed na te denken voordat je iets nieuw koopt. Dit is niet perse leuk, maar wij vinden het wel fijn dat doordat het huisje klein is we hier meer toe gestimuleerd worden we vinden het belangrijk duurzame keuzes te maken.

Niet in de minste plaats geeft ons huisje ons de mogelijkheid om te wonen in de natuur. Doordat het op wielen staat hebben mogen we hier tijdelijk wonen. We kijken aan alle kanten uit op het groen en zien schapen en koeien dichtbij & in de verte hoewel we toch nog maar 100 meter vanaf de supermarkt staan, ik zeg win-win. En dan hebben we nog geeneens lente en zomer beleefd in ons huisje, daar kijk ik nu al erg naar uit!

 

Misschien wel goed om te melden is dat de meeste tiny houses kleiner zijn dan die van ons! Omdat we Sam hebben was deze grootte voor ons persoonlijk wel echt een must, als het voor ons samen zou zijn, zou het een stuk kleiner gekund hebben. Ons huisje binnenmaat is 10,5 bij 2,70 met een ‘slaapzolder’.

  1. En wat niet?

Het lastigste vind ik denk ik dat het best gehorig is voor Sam (m.b.t. het slapen) Hoewel we hier goed over hebben nagedacht – omdat dit in ons vorige huis ook een struggle was – konden we het niet beter maken dan het nu is. Ik houd dus rekening houden met zijn slaaptijden en kies er dan voor om zachtjes te doen. Het is een slaapkop maar wel in stilte graag anders lukt het niet. Dat is een behoorlijke aanpassing vind ik, maar aan de andere kant; ook in andere huizen kunnen er redenen zijn waarom kinderen wakker worden (andere kinderen, een blaffende hond, de deurbel, een vliegtuig) dat relativeert het.

Het andere is, dat het heel snel een troep is. Ook al hebben we minder spullen, je doet al je bezigheden op een beperkt aantal vierkante meters dus wordt het sneller rommelig! Op zich kan ik ook wel even genieten van een ontploft huis en dat loslaten. Maar ik ruim het wel graag aan het einde van de dag op, zodat we de volgende dag weer fris beginnen.

  1. Hoe reageerde jullie omgeving op dit verhuisbericht?

Voorzichtig. Ik had het gevoel dat men er niet echt raar van opkeek. Het is net zo’n idee voor ons. We kregen en krijgen wel veel vragen over hoe we het doen met Sam en allerlei andere praktische dingen. Ik denk dat je verder vooral de positieve reacties hoort, de negatieve worden je meestal niet persoonlijk gemeld ;). Gelukkig kwam het ownen in een tiny house ook steeds meer in het nieuws/kranten/tijdschriften naar voren, waardoor anderen een wat beter beeld kregen bij wat we nu precies wilden en waarom.

  1. Wat zijn de vooroordelen over een tiny house?

Dat het te klein is om full-time in te wonen. Dat je er niet met (kleine) kinderen in kunt wonen. Dat je wilt profiteren en onder allerlei belastingen/andere rekeningen uit wilt komen. Dat het op een woonwagen lijkt of op een vakantiebungalow.

  1. Hoe richt jij je leven verder in, nu je zo klein woont? Is het heel veel anders/hetzelfde gebleven etc.

Ik heb niet het idee dat ik zoveel anders doe dan ik in een wat groter huis zou doen. Ik probeer bijvoorbeeld wel elke dag met Sam naar buiten te gaan. Als we wel eens een hele dag binnen blijven merk ik dat dat op een gegeven moment een beetje te veel is. Ergens vind ik het wel fijn dat ik nog net iets meer gepusht wordt elke dag korter of langer eruit te gaan want ik denk dat dat alleen maar heel gezond is. Als het weer wat lekkerder weer wordt in de lente en er een hekje staat 😉 kan Sam ook wat makkelijker zelf buiten rommelen en hoef ik wat minder verplicht elke dag wat te verzinnen om even eruit te gaan.

Ik hoef minder schoon te maken, tenminste de ruimtes zijn veel kleiner en er staat niet heel veel dus je bent sneller klaar. Je doet wel alle zelfde dingen als in een normaal huis dus in die zin heb je even veel viezigheid alleen op een kleiner oppervlak en elke dag opruimen.

Het wonen in een tiny house opzich is al duurzaam doordat je een kleinere voetafdruk hebt wat betreft wonen. Toch proberen we ook op allerlei andere vlakken duurzame keuzes te maken.

  1. Wat zou je anderen aanraden / aan tips meegeven die ook dit avontuur aangaan?

Bezint eer ge begint. Oke dat klinkt misschien niet zo bemoedigend. Het ligt heel erg aan je situatie, motivatie waarom je dit wilt en hoe je het wilt bijvoorbeeld zelf bouwen of laten bouwen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik – als ik alles had geweten – hier nooit aan zou zijn begonnen. Ik hoop dat ons gezin in de toekomst nog groter wordt en zie het niet voor me hier te wonen met meer grotere kinderen, het is voor ons dus nu eerst voor 2 jaar en dan kijken we weer.

Het heeft ons heel erg veel stress gekost en we hebben hier het allerbelangrijkste voor ons – tijd voor elkaar – een hele lang tijd op een heel lang pitje moeten zetten. Kortom je moet er wat voor over hebben. Wij zijn denk ik wel redelijk perfectionistisch van aard dus dat zal ook invloed gehad hebben. Ik vind dus eigenlijk dat het teveel heeft gekost als daar tegenover staat 2 jaar wonen op een toplocatie. Als we nu 15 jaar vooruit konden was het anders geweest.

Het zou ontzettend tof zijn om hier enkele jaren te wonen tot we er figuurlijk uit groeien. Daarna hoop ik dat we het huisje op een mooie plek kunnen neerzetten zodat we het als vakantiehuisje kunnen gebruiken. Of er bijvoorbeeld iemand mee kunnen helpen die (tijdelijk) een huis nodig heeft.

Ik probeer op alle vlakken duurzame & fair trade keuzes te maken en ben hier elke dag mee bezig. Denk aan kleding, eten, water gebruik, stroom gebruik, kopen van spullen. Ik vind dit overigens wel heel erg lastig en probeer daarom stapje voor stapje dit steeds meer eigen te maken